Home Make-over: Extreme Edition

Sjeetje, wat ben ik actief op dit blog ineens! Zomaar drie posts in tien dagen!!! Raak er maar niet aan gewend hoor, want ik heb zo'n flauw vermoeden dat ik dit tempo niet bij kan houden. En deze post is eigenlijk alleen bedoeld om medelijden te wekken. Inderdaad, deze foto's bewijzen hoe zielig Benine en ik de afgelopen maand geweest zijn....



Zo kregen we het opgeleverd. Onthou dat dit vijf dagen na de afgesproken datum was, en dat dat wijf (iemand die 500 kilo weegt is een wijf, ja) het meeste van haar shit al had meegenomen na een 'dreigbriefje' van ons met het verzoek alles wat ze wil houden mee te nemen omdat we weggooien wat achterblijft.



Onze hulptroepen: Jeroen de V, die zijn zondag opgaf om bij ons de muren te schrobben met chloor.



En Simon die al om negen (!!!) uur op zondagochtend op de stoep stond!!



Zo zag de open haard eruit. Ooit prachtig marmer, toen bruin overgeverfd, eraf geprobeerd te halen om het vervolgens maar gewoon te laten. Dat werd dus een projectje want ik moet zoiets niet in mijn huis hebben.



Hier kon ik nog lachen (het ging al moeilijker).



After: gelukkig had het wel resultaat. Soort van.



Dit had mevrouw ook nog even voor het gemak achtergelaten.





Deze kwamen van bovenop een kast, waar het waarschijnlijk veertig jaar onaangeroerd eeft gelegen. Maar ja, die vetklep kan al jaren haar tepels niet meer zien, laat staan iets van een kast halen.



De ene helft van alle zooi die wij in de kelder hebben gezet omdat zij ze had laten staan (ja, we hadden wel gedreigd om het weg te gooien maar dat konden we ook niet maken dachten we).



De andere helft (ja, dat plastic in de vuilniszakken zijn covers voor de stoelen en bank. I rest my case).



Dit behoeft geen verder uitleg. Toch? Gelukkig was er licht aan het eind van de tunnel en hebben we het gezelligste huisje van Times Square en omstreken. Zodra mijn camera is opgeladen zal ik foto's maken van het resultaat. Beloofd!

Gelukkig hebben we de foto's nog

Jaja, ik was het niet vergeten hoor. De post heeft weer een record gevestigd, de envelop met de foto's hebben er slechts een week ofzo over gedaan. Ben erg onder de indruk. Ik hoor jullie denken: Ehmmmmm....blondie...email doet er een seconde over.... Ja. Maar niet over 1214 foto's. Na een kleine selectie bleef er het volgende over:




Met zijn allen aan de champagne in een St. Regis hotelkamer. Not too shabby....!





Mijn collega voelde zijn innerlijke fotografiepassie opborrelen toen ik mijn ouders de Oriental Suite liet zijn. Deze foto is er een uit een serie van, gokje, honderd!




Familieportret. Missing mijn broer Bernard trouwens.



Good old Central Park. Met wolkenkrabbers op de achtergrond!



Tja. Wat moet je hier nou over zeggen....?



Ook dit spreekt voor zich, toch?



Dit hebben we in de goede volgorde gedaan: Dit was op de eerste dag, de foto's hierna een paar dagen daarna....





Rush of blood to the head! Er zwommen op een gegeven moment wel twintig Jaws-en om ons heen. Heel gaaf!!!

Nou ga ik even slapen, moet morgen alweer om zeven uur werken. Dat is toch geen tijd voor een zondag???? Welterusten!!! Kus Anna

Van Hawaiian Heaven to Hell's Kitchen Hell

Lieve vriendjes en vriendinnetjes,

Lang niet geschreven! Maar ik heb weer een paar maanden achter de rug....sjezus, soms lijkt het hier echt het einde, maar soms ook het einde van de wereld. Zal ik maar bij het begin beginnen?

Mijn familie is langsgeweest - supergezellig! Was echt helemaal top en ze sliepen ook nog eens bij mij in het hotel en hebben een toptijd gehad. Mijn collega's vonden het helemaal leuk dat ze er waren en er is volgens mij goed voor ze gezorgd. Nadja had ervoor gezorgd dat er bij aankomst aanrdbeien en champagne in de kamer stonden, hoe fijn! Goede welkomst! Ik heb ze allemaal van het vliegveld gehaald en mijn ouders zijn met de vertrouwde yellow cab gegaan, mijn broertje en zusjes heb ik meegenomen in de metro. Topdagen gehad, ik moest wel werken maar had relaxte diensten gekregen zodat ik me rond 15.00/16.00 wel weer bij ze kon voegen. Mijn ouders zijn daarna doorgegaan naar L.A. en Las Vegas, en daarna heb ik me weer gemeld bij ze in heerlijk Hawaii. Hemels, lekker gechilld, gezwommen, gezond, gesnorkeld, gegeten, gedronken enz enz enz. Foto's volgen later!

Toen ik terugkwam, compleet gebronsd (right) en relaxed begon alle ellende. Ik ging namelijk verhuizen. Benine en ik zagen het helemaal zitten, lekker in een van de leukste buurten van New York in een ruim appartement met nieuwe keuken en badkamer. Totdat Benine de dag ervoor de eigenaresse (mevrouw-met-een-reet-zo-groot-als-het-appartement-zelf) belde die doodleuk zei dat we welkom waren maar dat ze er zelfs nog zou zijn tot vrijdag. Dat was niet helemaal de bedoeling natuurlijk. Dus ik stelde voor om een employee-rate te regelen voor de 5 dagen voor haar. Dat wilde ze niet, en ook niet dat wij in een hotel gingen zitten en dat geld van de huur afhaalden. Dus toen ging ze bij haar broer pitten. Prima, totdat ik met mijn collega mijn bed kwam afleveren die een maand lang in storage gehad had, en het appartement nog HELEMAAL vol stond met haar shit. We waren echt overdonderd. Daarnaast was het te smerig om adem te halen, deze vrouw woonde hier al vanaf haar geboorte en ik weet zeker dat het sindsdien nog nooit is schoongemaakt. Alle vuile vaat flikkerde ze gewoon in de keukenkastjes en als je die opentrok sprongen de muizen en kakkerlakken je tegen het lijf. Zo afschuwelijk, ik heb liever tijgers in huis dan kakkerlakken. Gelukkig is Benine een grotere held dan ik en die heeft de keukenkastjes gedaan. De grootste horror was wel de dode muis die we vonden in de fan die we al een week gebruikten tegen de hittegolf (want die dikke had ook al geen airco – wie heeft er in de 40 graden hitte nou geen airco???? Helemaal als je 400 kilo weegt!!!!!!!!).

Naast al deze ellende leek het er ook nog heel sterk op dat ik niet naar Nederland zou kunnen voor mijn verjaardag en mijn diplomauitreiking. Is toch de eerste en waarschijnlijk de laatste keer dat ik afstudeer dus wilde er wel graag bij zijn, eigenlijk. Maar dat is gelukkig goedgekomen. Ik ben weer in Nederland van 21 tot en met 25 september!

Anyway, we zijn nu twee weken verder en het begint erop te lijken, mede dankzij lieve hulptroepen in de vorm van Simon, Jeroen en Jeroen die heel lief hun hete zondag opgaven om in een holt e komen schoonmaken. (Alles, werkelijk ALLES moest gedaan worden – muren, lampen, plafonds enz). Maar heb even paar zware weken met heimweer achter de rug, het is toch wel heel erg raar om geen familie te hebben (lees – moeder die kan schoonmaken, vader die kan klussen en broertjes die kunnen verven) hier.

Ook van het nieuwe, verbeterde appartement hebben we pix en die komen ook snel hierop en hopelijk heb ik volgende week weer internet dus kan ik alles weer een beetje bijhouden.

Afgezien van alle ellende ook wel weer een paar leuke dingen gedaan – ben met Benine en Marjolijn naar het concert van de Dixie Chicks geweest, wat een wijven. Kunnen echt een show neerzetten (De Dixie Chicks, niet Benine en Marjolijn. Hoewel…).

En de afgelopen week was FC Barcelona in town en waar sliepen die gasten? Bij ons natuurlijk!!!!!! Helemaal top, vooral omdat ik met onze enige echte eigen Giovanni van Bronckhorst, Mark van Bommel en Johan Neeskens heb geouwehoerd en vooral de eerste twee echt leuke kerels zijn. Gio is een ontzettend lekkertje. Frank Rijkaard was er ook maar die heb ik niet gesproken, hij was volgens mij ook een beetje chagrijnig. We hebben kaartjes gekregen voor de wedstrijd dus daar ben ik met een zooitje collega’s heen geweest, heel gezellig. Zelfs Budweiser gedronken (jaja jullie herkennen me niet meer terug straks).

Goed, dat is het voor nu, ik ben aan het werk stiekem, dus ik ga maar even weer wat doen. Heel veel liefs aan allemaal en tot over vijf weekjes!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Kus Anna